Film

Andrei Tarkovski

Stalker, 1979

De film speelt zich af in de Sovjet-Unie in de jaren zeventig: een deprimerende industriestad, een lekkende kerncentrale, veel regen. Daar, in de buurt van een militair terrein, is een ‘verboden zone’ met een ‘Geheime Kamer’. Je diepste verlangen wordt daar vervuld. Stalker is de gids die je daarheen kan brengen.

Stalker wordt ingehuurd door een schrijver en een wetenschapper. Het zijn briljante intellectuelen, maar cynisch, bitter en verveeld. Ze hebben geen geloof meer in wat ze doen, ze zijn toe aan iets anders. De reis naar de ‘Geheime Kamer’ is gevaarlijk: je kunt doodgeschoten worden, er liggen bommen. Stalker loodst de heren er echter doorheen en vertelt ze ondertussen het volgende verhaal:

‘Ik heb een voorganger gehad door wiens schuld zijn broer om het leven is gekomen. Overladen door schuldgevoel gaat hij naar die Kamer en spreekt uit: mag mijn broer weer leven! Vervolgens komt hij thuis en wat vindt hij? … Een huis vol goud, diamanten, juwelen, geld. De moraal van zijn verhaal: de ‘Geheime Kamer’ vervult wat echt zijn diepste verlangen was en niet wat hij pretendeerde dat zijn grootste wens was: namelijk dat zijn broer weer zou leven. Als hij zich dat realiseert: veel geld is voor mij belangrijker dan het leven van mijn broer, hangt hij zichzelf op.’

Stalker tot de heren: ‘Die Kamer vervult wat echt je diepste verlangen is. Je leert er je eigen ziel kennen.’ Durven bij aankomst de twee mannen de confrontatie met zichzelf aan?